Czy w przypadku choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną pracownikowi przysługuje wynagrodzenie? Świadczenia przysługujące w okresie czasowej niezdolności do pracy określone zostały w rozdziale III Kodeksu pracy.
Czasowa niezdolność do pracy – kiedy pracownikowi przysługuje prawo do wynagrodzenia?
Zgodnie z art. 92§1 Kodeksu pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek:
- choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną – trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia – trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego,
- wypadku w drodze do pracy lub z pracy albo choroby przypadającej w czasie ciąży – trwającej w okresie wskazanym w punkcie pierwszym,
- poddania się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz poddania się zabiegowi pobrania komórek, tkanek i narządów – trwającej w okresie wskazanym w punkcie pierwszym.
W pierwszym wskazanym przypadku pracownik zachowuje prawo do 80% wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu. Natomiast w dwóch kolejnych przypadkach pracownik zachowuje prawo do 100% wynagrodzenia. Wynagrodzenie to oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i wypłaca za każdy dzień niezdolności do pracy, nie wyłączając dni wolnych od pracy. Nie ulega ono obniżeniu w przypadku ograniczenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, nie przysługuje w przypadkach, w których pracownik nie ma prawa do zasiłku chorobowego.
Co w przypadku niezdolności trwającej dłużej niż 33 dni?
Za czas niezdolności do pracy trwającej łącznie dłużej niż 33 dni w ciągu roku kalendarzowego, a w przypadku pracownika, który ukończył 50 rok życia, trwającej łącznie dłużej niż 14 dni w ciągu roku kalendarzowego, pracownikowi przysługuje zasiłek chorobowy na zasadach określonych w odrębnych przepisach.
Klaudia Utkowska
