Zwolnienie z opodatkowania świadczeń z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2020 r. (data wpływu 14 stycznia 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 marca 2020 r. (data wpływu 26 marca 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnień przedmiotowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 stycznia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnień przedmiotowych.

W związku z tym, że złożony wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, pismem z dnia 11 marca 2020 r., nr 0112-KDIL2-1.4011.51.2020.1.AMN, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków, w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawcę, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem, nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłane w dniu 11 marca 2020 r., skutecznie doręczono w dniu 17 marca 2020 r., natomiast w dniu 26 marca 2020 r. (data nadania 24 marca 2020 r.), do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Uczelnia tworzy obowiązkowo Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych. Zgodnie z ustaleniami z organizacjami związkowymi i planowanymi zapisami w zakładowym regulaminie Funduszu Świadczeń Socjalnych, pracownicy, którzy w trakcie roku kalendarzowego przechodzą na emeryturę, otrzymują świadczenia z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych na zasadach obowiązujących pracowników. Status emeryta, byli pracownicy otrzymują wraz z początkiem kolejnego roku kalendarzowego. Tym samym przy wypłacie świadczeń z funduszu świadczeń socjalnych powstała wątpliwość prawna, czy świadczenia otrzymywane przez emerytów lub rencistów w zakresie jakim otrzymują je pracownicy są zwolnione do kwoty 3000 zł (na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 38 updof), czy należy zastosować art. 21 ust. 1 pkt 67 updof i uznać, iż otrzymane przez byłego już pracownika świadczenia pieniężne sfinansowane z działalności funduszu świadczeń socjalnych są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1000 zł. Zakres świadczeń dla pracowników jest większy niż dla byłych pracowników otrzymujących świadczenia emerytalne. Ponadto w związku z wypłatami świadczeń, może okazać się, iż dochodzi w jednym roku kalendarzowym do kumulowania zwolnień podatkowych przy wypłacie świadczeń.

Ponadto w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Zainteresowany doprecyzował opis stanu faktycznego udzielając odpowiedzi na następujące pytania:

1. 1. Czy byli pracownicy przechodzący na emeryturę w trakcie roku kalendarzowego uzyskują status emeryta wraz z początkiem kolejnego roku kalendarzowego, wynika z wewnętrznych regulacji Wnioskodawcy, czy innych regulacji – jeśli innych, to należy wskazać z jakich?

Odp. Status emeryta byli pracownicy otrzymują z nowym rokiem kalendarzowym, niezależnie w którym miesiącu roku poprzedniego przeszli na emeryturę. Na chwilę obecną, taka praktyka wynika z działalności komisji socjalnej działającej w Uczelni. W 2020 r. nie zostały wypłacone żadne świadczenia z Zakładowego Fundusz Świadczeń Socjalnych. Przed realizacją świadczeń zostanie zawarte porozumienie ze Związkami Zawodowymi działającym w Uczelni sankcjonujące tą praktykę.

1. 2. Czy świadczenia, o których mowa we wniosku, przewidziane dla pracowników różnią się od świadczeń przewidzianych dla emerytów/rencistów?

Odp. Świadczenia z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych różnią się tylko w zakresie świadczeń pobieranych w okresie urlopu wypoczynkowego. Pracownicy z tego tytułu otrzymują świadczenia pieniężne. Byli pracownicy, ze względu na fakt, iż nie przebywają na urlopie w rozumieniu przepisów prawa pracy, nie mogą otrzymywać tego świadczenia. W pozostałym zakresie otrzymują takie same świadczenia jak pracownik. Dla emerytów są w szczególności dedykowane świadczenia związane z leczeniem i rehabilitacją.

1. 3. Czy osoby uprawnione do ww. świadczeń składają wnioski o ich przyznanie, czy otrzymują je bez składania wniosków – jeżeli są składane wnioski, to czy są one składane w okresie, w którym osoby uprawnione do ich otrzymania łączy z Wnioskodawcą stosunek pracy, czy też po rozwiązaniu stosunku pracy w związku z przejściem tych osób na emeryturę/rentę?

Odp. Co do zasady, świadczenia są otrzymywane na wniosek, z wyjątkiem świadczenia przyznawanego na koniec roku kalendarzowego z okazji nadejścia Nowego Roku. Te świadczenia są przyznawane bez konieczności składanych wniosków i obejmują wszystkie osoby uprawnione do świadczeń. Pracownik składając wniosek o przyznanie świadczenia urlopowego wskazuje również swój przychód, który kwalifikuje go do jednej z czterech grup zaszeregowania. Od tego zależy wysokość przyznanego świadczenia. Uczelnia — bez względu kiedy został złożony wniosek o świadczenie urlopowe – uznaje to świadczenie jako świadczenie przyznane pracownikowi. Wynika to z okoliczności dotyczących składania wniosków. Wnioski są, co do zasady, składane w okresie zatrudnienia. Z przyczyn technicznych może się zdarzyć, iż wniosek o przyznanie świadczenia został złożony już po zakończeniu stosunku pracy przez osobę niebędącą już pracownikiem a posiadającą status emeryta – byłego pracownika Uczelni. Np. wniosek zostałby złożony w dniu 29.02.2020 r. za okres urlopu od 01.02.2020 r. do 25.02.2020 r., gdzie stosunek pracy rozwiązał się w dniu 28.02.2020 r. W tej sytuacji – w ocenie Uczelni – uznanie osoby składającej wniosek za emeryta – byłego pracownika Uczelni, mogłoby zostać uznane za działania mające charakter obejścia prawa. Każdy pracownik składałby wniosek w momencie uzyskania statusu emeryta – byłego pracownika Uczelni. Świadczenie byłoby należne – ale ze względu na status obowiązywałaby inna kwota zwolnienia od podatku wypłacanego świadczenia. Dlatego też, Uczelnia jednolicie traktuje wszystkie wnioski w tym zakresie jako wnioski składane przez pracowników i dotyczące pracowników i świadczeń dla nich dedykowanych – bez względu na termin ich złożenia i status osoby w momencie ich składania. Tym samym kwota zwolnienia z podatku jest ustalana w korelacji do statusu pracowniczego dla tych osób.

1. 4. Czy osoby uprawnione do otrzymania przedmiotowych świadczeń otrzymują je w czasie łączącego je z Wnioskodawcą stosunku pracy, czy po przejściu na emeryturę/rentę?

Odp. Osoby, które składają wnioski o przyznanie świadczeń socjalnych otrzymują świadczenia zgodnie z terminami określonymi w regulaminie Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Regulamin, co do zasady, przewiduje trzy terminy wypłat świadczeń (maj, lipiec, listopad). Wobec powyższego, może się zdarzyć, iż pracownik, który składa wniosek, otrzymuje to świadczenie będąc już emerytem – byłym pracownikiem Uczelni. Dlatego też z powyższych względów zostało ujednolicone uznawanie za pracowników wszystkich którzy, w danym roku kalendarzowym przechodzą na emeryturę lub rentę, bez względu na moment złożenia wniosku i moment otrzymania świadczenia. W przeciwnym razie mogłoby dochodzić do powszechnego składania wniosków o świadczenia, w momencie posiadania statusu emeryta – byłego pracownika Uczelni. Uczelnia obawia się, iż taka praktyka mogłaby być uznana za działania mające charakter obejścia prawa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy świadczenia otrzymywane przez emerytów lub rencistów w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem pracy, pobierający świadczenia jak dla pracowników mogą być zwolnione z opodatkowania do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3000 zł świadczenia i w rzeczywistości można skumulować dwa zwolnienia z podatku w jednym roku kalendarzowym tj. 3000 zł i 1000 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy, osoba która w trakcie roku kalendarzowego zmieniła status z pracownika na emeryta, winna podlegać jednemu zwolnieniu podatkowemu w kwocie 1000 zł. Wynika to z faktu, iż kumulowanie ulg podatkowych w stosunku do pobieranych świadczeń ZFŚS nie powinno występować w sytuacji, gdy osoba pobiera świadczenia dedykowane dla pracownika, pomimo iż zmieniła status na emeryta.

Brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 38 updof stwierdza, iż świadczenia otrzymywane przez emerytów lub rencistów w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy są zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w kwocie 3000 zł.

W opinii Uczelni świadczenia przyznawane byłym pracownikom (obecnie emerytom i rencistom), ale w zakresie w jakim przysługują tylko pracownikom, nie są świadczeniami z art. 21 ust. 1 pkt 38, które są dedykowane dla emerytów lub rencistów. Tym samym osoba, która otrzymuje w roku kalendarzowym świadczenia z ZFŚS, dedykowane dla pracowników, mimo zmiany statusu na emeryta lub rencistę, winna dla celów podatkowych być traktowana jako pracownik i korzystać z jednego zwolnienia podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ww. ustawy, zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymienia się stosunek pracy i inne źródła.

W myśl art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Na podstawie art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 42a cytowanej ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że zgodnie z ustaleniami z organizacjami związkowymi i planowanymi zapisami w zakładowym regulaminie Funduszu Świadczeń Socjalnych, pracownicy Wnioskodawcy, którzy w trakcie roku kalendarzowego przechodzą na emeryturę, otrzymują świadczenia z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych na zasadach obowiązujących pracowników. Status emeryta, byli pracownicy otrzymują wraz z początkiem kolejnego roku kalendarzowego. W związku z wypłatami świadczeń, może okazać się, iż dochodzi w jednym roku kalendarzowym do kumulowania zwolnień podatkowych przy wypłacie świadczeń.

Wnioskodawca powziął wątpliwość prawną, czy świadczenia otrzymywane przez emerytów lub rencistów w zakresie jakim otrzymują je pracownicy są zwolnione do kwoty 3000 zł (na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), czy należy zastosować art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy i uznać iż otrzymane przez byłego już pracownika świadczenia pieniężne sfinansowane z działalności funduszu świadczeń socjalnych są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1000 zł.

Stosownie do uregulowań zawartych w art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1352, z późn. zm.), przez osoby uprawnione do korzystania z Funduszu rozumie się pracowników i ich rodziny, emerytów i rencistów czyli byłych pracowników i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z Funduszu.

Zgodnie z wyżej cytowanym przepisem uprawnionymi do skorzystania z ZFŚS są m.in. pracownicy, oraz byli pracownicy (czyli emeryci i renciści).

Stosownie do treści art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Wobec powyższego, za pracownika nie można uznać osoby, której stosunek pracy ustał. Zatem osoba, której stosunek pracy ustał w trakcie roku kalendarzowego w związku z przejściem na emeryturę lub rentę, traci status pracownika i uzyskuje status emeryta lub rencisty, tj. byłego pracownika z uwagi na łączący go wcześniej z pracodawcą stosunek pracy.

Fakt, że świadczenia dla emerytów (rencistów) w roku, w którym dochodzi do przejścia na emeryturę lub rentę, są przyznawane na tożsamych zasadach do tych, jakie dotyczą pracowników, nie daje podstaw do przyjmowania, że tacy emeryci (renciści) automatycznie nadal mają status pracownika.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1000 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jak wynika z powołanego powyżej przepisu skorzystanie ze zwolnienia możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

• świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub świadczenia pieniężnego,
• źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,
• świadczenie ma związek z finansowaniem działalności socjalnej.

Przy czym ze zwolnienia korzysta tylko wartość świadczenia w kwocie nieprzekraczającej 1000 zł.

Z kolei na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są świadczenia otrzymywane przez emerytów lub rencistów w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3000 zł.

W związku z tym, aby świadczenie dla byłych pracowników (emerytów i rencistów) korzystało z powyższego zwolnienia, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

• świadczenie ma otrzymać emeryt lub rencista,
• świadczenie to musi być przyznane ww. osobom w związku z istniejącym uprzednio stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy lub od związków zawodowych,
• wartość świadczenia nie może przekroczyć w roku podatkowym wysokości 3000 zł.

Należy zauważyć, że z literalnego brzmienia ww. zwolnień podatkowych jednoznacznie wynika, że o zastosowaniu jednego z nich decyduje status osoby, której dane świadczenie przyznano.

W odniesieniu do art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istotne jest, aby beneficjentem świadczenia był pracownik, z kolei odnośnie do art. 21 ust. 1 pkt 38 ww. ustawy, istotne jest, aby beneficjentem świadczenia był były pracownik, a dokonującym świadczenia – pracodawca poprzednio zatrudniający obecnego emeryta (rencistę). A zatem, w kontekście zastosowania prawidłowego zwolnienia z podatku, liczy się status osoby otrzymującej świadczenie, a nie moment jego otrzymania.

Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie zasadniczą kwestią jest ustalenie, kto otrzymuje świadczenie od Wnioskodawcy, a nie kiedy świadczenie to jest wypłacane. Ani art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ani też art. 21 ust. 1 pkt 67 tej ustawy nie wskazują, aby to moment wypłaty świadczenia decydował o możliwości jego zastosowania. Ważnym jest to, komu świadczenie to zostało przyznane.

W świetle zacytowanych wyżej przepisów na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić zatem należy, że świadczenia otrzymywane przez emerytów lub rencistów w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem pracy, pobierających świadczenia jak dla pracowników, mogą być zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże warunkiem zastosowania tego zwolnienia jest to, aby beneficjentem świadczenia był emeryt lub rencista (świadczenie zostało przyznane emerytowi lub renciście). W takiej sytuacji zwolnieniem objęta będzie wartość świadczenia do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3000 zł. Nadwyżka przychodu ponad kwotę 3000 zł podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Na Wnioskodawcy będą wówczas ciążyły obowiązki wynikające z art. 42a ww. ustawy.

Natomiast w przypadku, gdy o świadczenie ubiegał się pracownik i to jemu (na jego wniosek, a nie na wniosek emeryta lub rencisty) świadczenie zostało przyznane, świadczenie to będzie mogło korzystać wyłącznie ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy – niezależnie od tego, kiedy (zgodnie z wewnętrznymi zasadami funkcjonującymi u Wnioskodawcy) zostanie ono faktycznie wypłacone. Zwolnieniem objęta będzie wartość świadczenia do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1000 zł. Nadwyżka przychodu ponad kwotę 1000 zł będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wówczas płatnik zobowiązany będzie do pobrania i odprowadzenia od przekazanego świadczenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Odnośnie możliwości skumulowania dwóch zwolnień podatkowych – określonych w art. 21 ust. 1 pkt 38 i art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przy wypłacie ww. świadczeń w jednym roku kalendarzowym należy wskazać, że o rodzaju zwolnienia podatkowego stosowanego do wartości przekazanego świadczenia decyduje m.in. status osoby otrzymującej świadczenie względem zakładu pracy. Skorzystanie z obu ww. zwolnień w pełnej wysokości nie jest uzależnione od posiadania określonego statusu (pracownik, emeryt lub rencista) przez cały rok podatkowy. W rezultacie może dojść do sytuacji, w której ta sama osoba w jednym roku podatkowym skorzysta jednocześnie z obu zwolnień w pełnej wysokości. Żadna regulacja ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tego nie zabrania.

Tym samym, gdy dana osoba będąca pracownikiem przejdzie w trakcie roku kalendarzowego na emeryturę lub rentę, to ma prawo do skorzystania ze zwolnienia zawartego w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 67 ww. ustawy i pełnego limitu w nim oznaczonego, a także do skorzystania ze zwolnienia wynikającego z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 38 powołanej ustawy i pełnego limitu w nim wskazanego  po spełnieniu warunków określonych w tych przepisach.

Reasumując, świadczenia otrzymywane przez emerytów lub rencistów w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem pracy, pobierających świadczenia jak dla pracowników, mogą być zwolnione z opodatkowania do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 3000 zł świadczenia i w rzeczywistości można skumulować dwa zwolnienia z podatku w jednym roku kalendarzowym tj. limit 3000 zł i 1000 zł.

Interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dn. 20-04-2020 sygnatura: 0112-KDIL2-1.4011.51.2020.2.AMN