Ostatnia zmiana Dz.U. 2014.1001
Ustawa
z dnia 31 maja 1996 r.
o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich
Opracowano na podstawie: Dz.U. z 2014 r. poz. 1001
Art. 1.
1. Świadczenie pieniężne, zwane dalej „świadczeniem”, przysługuje osobom, które w okresie podlegania represjom określonym w ustawie były obywatelami polskimi i są nimi obecnie.
2. Świadczenie przysługuje wyłącznie osobom, które nie mają ustalonego prawa do dodatku:
1) kombatanckiego, określonego w przepisach o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego,
2) za tajne nauczanie, przysługującego na podstawie odrębnych przepisów.
3. Osobie uprawnionej równocześnie do świadczenia i do dodatku określonego w przepisach:
1) o ubezpieczeniu społecznym rolników,
2) o uprawnieniach przysługujących żołnierzom zastępczej służby wojskowej przymusowo zatrudnionym w kopalniach węgla, kamieniołomach i zakładach wydobywania rud uranu
— przysługuje świadczenie albo jeden z dodatków — wyższy lub wybrany przez uprawnionego.
Art. 2.
Represją w rozumieniu ustawy jest:
1) osadzenie w obozach pracy przymusowej w okresie wojny w latach 1939–1945 z przyczyn politycznych, narodowościowych, rasowych i religijnych,
2)* deportacja (wywiezienie) do pracy przymusowej na okres co najmniej 6 miesięcy w granicach terytorium państwa polskiego sprzed dnia 1 września 1939 r. lub z tego terytorium na terytorium:
a) III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939–1945,
b) Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich i terenów przez niego okupowanych w okresie od dnia 17 września 1939 r. do dnia 5 lutego 1946 r. oraz po tym okresie do końca 1948 r. z terytorium państwa polskiego w jego obecnych granicach.
[* pkt 2 niezgodny z Konstytucją RP w zakresie, w jakim pomija przesłankę deportacji (wywiezienia) do pracy przymusowej w granicach przedwojennego państwa polskiego — wyrok TK (sygn. akt K 49/07, Dz.U. z 2009 r. Nr 220, poz. 1734) — przyp. redakcji]
Art. 3.
1. Świadczenie przysługujące w wysokości ustalonej w wyniku podwyższenia wskaźnikiem waloryzacji emerytur i rent od dnia 1 czerwca 2001 r., z uwzględnieniem waloryzacji przypadających w okresie od dnia 1 czerwca 2002 r. do dnia 31 maja 2005 r., za każdy pełny miesiąc trwania pracy, o której mowa w art. 2, nie więcej jednak łącznie niż za 20 miesięcy, od dnia 1 czerwca 2005 r. wynosi kwotę:
1) za 1 miesiąc — 7,23 zł,
2) za 2 miesiące — 14,41 zł,
3) za 3 miesiące — 21,66 zł,
4) za 4 miesiące — 28,83 zł,
5) za 5 miesięcy — 36,08 zł,
6) za 6 miesięcy — 43,24 zł,
7) za 7 miesięcy — 50,49 zł,
8) za 8 miesięcy — 57,71 zł,
9) za 9 miesięcy — 64,94 zł,
10) za 10 miesięcy — 72,13 zł,
11) za 11 miesięcy — 79,30 zł,
12) za 12 miesięcy — 86,58 zł,
13) za 13 miesięcy — 93,77 zł,
14) za 14 miesięcy — 100,99 zł,
15) za 15 miesięcy — 108,19 zł,
16) za 16 miesięcy — 115,39 zł,
17) za 17 miesięcy — 122,65 zł,
18) za 18 miesięcy — 129,82 zł,
19) za 19 miesięcy — 137,06 zł,
20) za 20 miesięcy — 144,25 zł.
2. Kwota świadczenia ulega podwyższeniu przy zastosowaniu wskaźnika waloryzacji emerytur i rent od miesiąca, w którym jest przeprowadzana waloryzacja, z uwzględnieniem ust. 4.
3. Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ogłasza w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” co najmniej na 12 dni roboczych przed najbliższym terminem waloryzacji należną od tego terminu kwotę świadczenia, o którym mowa w ust. 1.
4. W 2002 r. świadczenie nie podlega waloryzacji.
Art. 4.
1. Uprawnienie do świadczenia jest przyznawane decyzją kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, zwanego dalej „Kierownikiem Urzędu”, na podstawie wniosku zainteresowanej osoby, zaopiniowanego przez właściwe stowarzyszenie osób poszkodowanych, i dokumentów oraz dowodów potwierdzających rodzaj i okres represji.
2. Kierownik Urzędu może upoważnić inne osoby będące pracownikami Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych do wydawania decyzji, o których mowa w ust. 1.
4. W zakresie postępowania dotyczącego ustalenia lub odmowy przyznania świadczenia mają zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.
5. (utracił moc).
6. (uchylony).
[* Obecnie: minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego na podstawie art. 4 ust. 1, art. 5 pkt 26 i art. 31 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 743 i 984 oraz z 2014 r. poz. 496, 829, 915 i 932)]
Art. 5.
1. Świadczenie wypłaca właściwy organ emerytalno-rentowy, na wniosek osoby uprawnionej złożony w tym organie wraz z decyzją stwierdzającą uprawnienie do tego świadczenia:
1) osobie pobierającej emeryturę lub rentę — wraz z tą emeryturą lub rentą,
2) osobie mającej ustalone prawo do emerytury lub renty, której wypłata została zawieszona — kwartalnie, w trzecim miesiącu kwartału.
2. Wypłata świadczenia następuje za okres nie dłuższy niż 3 miesiące kalendarzowe poprzedzające miesiąc zgłoszenia wniosku, o którym mowa w ust. 1.
3. Prezes Rady Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, tryb wypłacania świadczenia osobom nie mającym ustalonego prawa do emerytury lub renty oraz osobom pobierającym świadczenia o charakterze rentowym z instytucji zagranicznych.
Art. 6.
Świadczenie finansowane jest ze środków budżetu państwa.
Art. 7.
W sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Art. 8.–9.
(pominięte).
Art. 10.
Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia [tj. dnia 07.08.1996 r. — przyp. redakcji], z wyjątkiem przepisów art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 1, które wchodzą w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia. [tj. dnia 24.10.1996 r. — przyp. redakcji]
