Odprawy, odszkodowania i inne świadczenia wypłacane przez pracodawcę – ograniczenie wysokości w okresie epidemii

143

W okresie stanu epidemii ogłoszonej z powodu COVID-19, w przypadku wystąpienia u pracodawcy spadku obrotów lub istotnego obciążenia funduszu wynagrodzeń, wysokość odprawy, odszkodowania lub innego świadczenia pieniężnego wypłacanego pracownikowi w związku z rozwiązaniem umowy o pracę, nie będzie mogła przekroczyć limitu dziesięciokrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Powyższe rozwiązanie wprowadziła ustawa z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz.U. poz. 1086), zwana dalej „Tarczą 4.0”. W ramach obowiązującej od dnia 24 czerwca tego roku Tarczy 4.0 znowelizowano ustawę z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374, z późn. zm.), dalej jako „ustawa antykryzysowa”. Wspomniana zmiana polega na dodaniu do ustawy antykryzysowej art. 15gd regulującego wymienione na wstępie niniejszego tekstu zagadnienia.

Art. 15gd ust. 1 ustawy antykryzysowej przewiduje, iż w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, w przypadku wystąpienia u pracodawcy w rozumieniu art. 3 k.p. spadku obrotów gospodarczych (art. 15g ust. 9 ustawy antykryzysowej) lub istotnego wzrostu obciążenia funduszu wynagrodzeń (art. 15gb ust. 2 ustawy antykryzysowej), wysokość:

  • odprawy,
  • odszkodowania lub
  • innego świadczenia pieniężnego wypłacanego przez tego pracodawcę pracownikowi w związku z rozwiązaniem umowy o pracę, jeżeli przepisy przewidują obowiązek wypłacenia świadczenia

– nie może przekroczyć dziesięciokrotności minimalnego wynagrodzenia za pracę ustalanego na podstawie przepisów o minimalnym wynagrodzeniu za pracę.

Oznacza to zatem, że wysokość wyszczególnionych wyżej należności, do wypłaty których zobowiązany jest pracodawca, ograniczono – na podstawie zmian wynikających z Tarczy 4.0 – do kwoty nieprzekraczającej 26 000 zł (brutto).

Przytoczony art. 15gd ust. 1 ustawy antykryzysowej stosuje się odpowiednio w przypadku wypowiedzenia albo rozwiązania umowy zlecenia, innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z ustawą z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, umowy o dzieło albo w związku z ustaniem odpłatnego pełnienia funkcji, z wyłączeniem umowy agencyjnej. Taki zapis został zawarty w art. 15 gd ust. 2 ustawy antykryzysowej.

Maciej Ofierski